विसङ्गतिवादमा

देश सुब्बा, हङकङ

(रेखा कविता—३७)

कामुको मान्छे

यो संसार एउटा कोठा

कोठामा घुम्दै वास बस्न

आइपुगेको ‘म’ मान्छे

पहाडको बाटो

घुम्ती र नागबेली खोला

आँधीबतास काट्दै

भाग्दै—भाग्दै हिंस्रक पशुबाट

जीउ उम्लिने गर्मी र

खुट्टा खाने जाडो

तरेर यहाँ आइपुगेको छु

मिलेका छैनन कोठाका

झ्यालढोका

मिलेको छैन बिस्तारा

आँखालाई पुग्दैन उज्यालो

मेरो अगाडि

तेर्सिएको लामो रात छ

कहिले जाडोले कठिङग्रिन्छु

कहिले गर्मीले बाफिन्छु

उडुस, उपियाँ र मच्छर

मिलाइ-मिलाइ टोक्छन्

कति घिनलाग्दो कोठा

म चाहेर बदल्न सक्दिनँ

यो स्वरूप

न मारेर सक्छु रक्तपिपासु

न रोक्नु सक्छु उम्लिने हावा

म बाहिरबाट आएको एक ‘पाहुना’

पाहुनाको कुनै अधिकार हुँदैन

न भनेजति कर्तव्य नै हुन्छ

सबै मेरो विरुद्ध छन्

विसङ्गत छन्

रातमा आरामदायी निदाउन

मैले आफै बिस्तारा मिलाउँदै

टकटकाउनु छ

झ्यालबाट जीवन दिने हावा छिराउन

एकपाटा झ्याल खोल्नुछ

त्यो भन्दा उता म

केही पनि गर्न सक्दिनँ

किनभने म

बाहिरबाट आएको एक ‘मान्छे’ हुँ।